‘Ik hoop dat je er gauw van kan gaan genieten,’ zegt de verloskundige aan het eind van de afspraak. Ik vind het niet leuk dat ze dat zegt. Veel mensen wensen me dat genieten toe, de laatste tijd. Ik ben bijna op het eind van het eerste trimester. Maar na drie miskramen hangt er rond deze nieuwe zwangerschap geen roze wolk. Ik zit in een grijze mist. Of lig, eigenlijk. Want de meeste dagen breng ik horizontaal op de bank door.
Zodra ik wist dat ik zwanger was belde ik mijn gynaecoloog. Het tweede telefoontje was naar de POP-poli. Dat is de afdeling in het ziekenhuis voor psychische begeleiding rond de zwangerschap. Ik wist dat ik hulp nodig had om me staande te houden. Er is helaas een wachtlijst van een aantal weken, dus ben ik er toch maar bij gaan liggen.
Ik functioneer niet meer.
Ik functioneer niet meer. Ik vind het al heel knap dat het me lukt mijn bed uit te komen. Als het me dan ook nog lukt mijn tanden te poetsen ben ik al helemaal onder de indruk. Soms moet ik voor een klus mijn huis uit, dan stof ik mezelf even af en ga glanzend van de schone schijn naar mijn werkafspraak, met in mijn hoofd het mantra: ‘Ik wil hier niet zijn, ik wil hier niet zijn.’
Mijn kledingkast is leeg, de waslijn hangt vol, de wasmanden stromen over. Ik heb al weken geen opgevouwen ondergoed uit mijn kast kunnen pakken. Ik doe de onderbroekenwas steeds net op tijd, maar de dagelijkse zoektocht naar een schone onderbroek is niet echt een ochtendritueel om je bed voor uit te komen.
Ik kan me eigenlijk niet eens meer herinneren waar ik vroeger mijn bed voor uitkwam. Ik doe niets meer. Chocola eten, dat doe ik. Een vriendin zei laatst vrolijk dat ze mijn buik al zag groeien. Zij denkt door de zwangerschap, ik denk door de nep-Twixen van de Lidl.
Het maakt me verdrietig omdat het er gewoon niet in zit voor mij.
Na mijn afspraak met de verloskundige lig ik thuis op de bank na te denken over wat me nou zo stoort aan dat toewensen dat ik ervan ga genieten. In eerste instantie dacht ik dat ik het gewoon een domme opmerking vond, maar ik besef nu dat er meer aan de hand is. Het maakt me verdrietig omdat het er gewoon niet in zit voor mij. Met de zwangerschapsverliezen ben ik ook het vrolijke genieten verloren.
Heel soms lukt het een klein beetje, want ik ben heel blij dat het erop lijkt dat we een kind gaan krijgen dat mag blijven. Maar daarna ben ik al snel weer enorm bang dat die verwachting onterecht blijkt te zijn. Vergeet dat genieten, wens me dit kind maar toe.
Nieuwsgierig naar mijn boek Je kan tenminste zwanger worden? Hier vind je meer info.
Dit verhaal werd eerder gepubliceerd op de Club van Relaxte Moeders.
Nannette Poortinga 