Niets zo erg als met een verdoving in je bakkes afwachten tot je aan de beurt bent bij de kaakchirurg, terwijl je vanuit de behandelkamer hoort:
“Au, au, auauauauauau!”
“Meneer, als u meewerkt maakt u het ons makkelijker.”
*boorgeluid*
“Aaaaahhhhh”
“Probeert u stil te blijven liggen.”
*boorgeluid*
“Ngngngngngngngngng, het doet pijn, het doet pijn.”
“Ik wil best bijverdoven, maar volgens mij is dat niet nodig.”
“Meneer, uw ademhaling is veel te hoog, zo gaat u hyperventileren. Probeert u alstublieft rustig adem te halen.”
Ik probeer zelf ondertussen ook rustig te blijven ademhalen.
Een verpleegkundige komt binnen en vraagt me welke kies eruit gehaald zal worden.
“Rechtsonder,” zeg ik. Dit was me bij binnenkomst ook al een keer gevraagd.
Op een gegeven moment wordt het stil in de kamer naast me. De deur gaat open, ik mag binnenkomen.
Ik hang m’n jas en m’n tas aan de kapstok en kijk naar de stoel in het midden van de kamer. Ik heb geen zin om erin te gaan liggen. Ik zie een krukje op wielen, wil een grapje maken. “Die plek is zeker voor mij”, maar de zorg is overbelast dus laat ik m’n mond maar dichthouden. Tot ze vragen om hem zo ver mogelijk open te doen, natuurlijk.
“Nou,” zeg ik terwijl ik ga liggen. “Die meneer hiervoor had er niet zo’n zin in.”
“Nee,” zegt de verpleegkundige. “Niemand vindt dit leuk hè.”
Jullie toch wel, denk ik.
“Ik weet het wel hoor, maar even voor de zekerheid,” zegt de kaakchirurg. “Welke kies gaan we verwijderen?”
“Eh, rechtsonder?” Ik begin zelf te twijfelen, denk: van mij hoeft het niet hè, m’n tandarts vond dat dit moest, ik heb zelf nooit last van die kiezen, als jullie al niet weten welke eruit moet, dan kunnen we het ook gewoon laten zitten.
Maar dat zeg ik niet. Ik krijg een operatie-kleed over me heen, doe m’n mond open, m’n ogen dicht en denk aan het Griekse strand van m’n huwelijksreis. Die reis betaalt zichzelf al jaren uit, elke keer dat ik bij de tandarts lig. En hij werkt dus ook bij kaakchirurgen. Ik stel me voor dat ik op een ligbed lig onder een parasol, blauwe zee voor me, blauwe lucht boven me, hotel achter me. Ik hoef nergens heen, ik lig hier fantastisch.
Af en toe wordt m’n dagdroom verstoord door de chirurg die vertelt dat hij gaat boren, dat ik geknap zal horen, dat hij even kracht gaat zetten… M’n vakantie wordt af en toe onderbroken door het geboor, geknap en het gerop aan m’n kaak waardoor ik me begin af te vragen of er wel eens een kaak gebroken is tijdens zo’n behandeling. (Maar ik stel mezelf gerust: mocht het zover komen, dan is er in elk geval een kaakchirurg in de buurt om me te helpen.)
Ik concentreer me op m’n Griekse strandbed. Ik ben wel eens bang dat het andersom ook zo werkt. Als ik ooit nog eens op een Grieks strand ga liggen, zal ik dan flashbacks hebben naar alle keren dat ik in een tandartsstoel lag? Nou ja. Mocht het zo zijn: er gebeuren ergere dingen op Griekse stranden.
Niets zo erg als het verwijderen van je verstandkiezen, behalve dan al het leed van de wereld.
De kies is eruit. Terwijl de chirurg een hechting zet vertelt hij over een grappig filmpje dat hij zag. Iets met Verstappen en Hamilton en een roltrap. Ik weet een betere grap, maar kan hem niet maken want er zit iemand met naald en draad m’n tandvlees dicht te naaien.
De behandeling is voorbij. De kaakchirurg is de ruimte al uit voor ik overeind kom.
“Zal ik uw gezicht nog even schoonmaken?” Een verpleegkundige wast blijkbaar bloed van m’n wangen.
Ik sta op.
En eigenlijk denk ik: jongens, kan ik hier niet nog even rustig blijven zitten, kunnen we niet even praten over hoe heftig zo’n behandeling is, ik ben best leuk om mee te praten hoor, als er geen handen in m’n mond zitten. Maar ik loop naar de kapstok, neem afscheid, loop naar buiten.
Thuis plof ik op de bank met de smaak van bloed in m’n mond, een overdosis ibuprofen in m’n maag en een plastic zak bevroren spinazie tegen m’n wang. Niets zo erg als moeten herstellen van een verwijderde verstandskies.
Nou ja. Behalve dan al het leed van de wereld hè.
Nannette Poortinga 