Werktijd is schaars geworden, want door jeweetwel is de opvang van m’n dochter deze week dicht. (Leuk hè, door het jeweetwel te noemen kan het gaan over Corona, maar ook over Voldemort. We zouden zomaar in een nieuw deel van Harry Potter kunnen zitten. Je weet het niet.)
De man is vanmiddag even met de dochter op stap. Dus nu ik toch een paar uur voor mezelf heb moet ik een goede keuze maken wat ik precies met m’n tijd ga doen. De administratie roept al een paar weken naar me. De vieze vaat bovenop de vaatwasser wil er graag in, maar de schone vaat in de vaatwasser wil er dan eerst uit. De natte was wil opgehangen, maar de droge was wil dan eerst afgehaald. En de schone was heeft vergaderd en besloten dat ik dan toch echt eerst moet gaan opvouwen. Het stof onder de bank wil opgezogen, maar dan moet ik eerst op zoek naar waar de stofzuiger zich verstopt heeft. Maar… waarom zou ik eigenlijk het huishouden gaan doen terwijl ik nu tijd heb om te werken?
Werken zal ik. Stampen. Tekst en liedjes in m’n hoofd. Gemene gezichten uitproberen. Ik mag de slechterik Haman spelen in de musical Esther. Laat ik beginnen met het script uitprinten.
De printer print niet.
Nog eens proberen.
De printer print weer niet.
Tekst leren is eigenlijk een vervelend klusje en blijkbaar zegt m’n printer: dat hoeft nu even niet.
Oké.
Wat dan.
Elke optie die ik overweeg wordt afgewisseld door: ik zou ook weer even op de bank kunnen gaan liggen en Downton Abbey verder kunnen kijken. Ik heb de afgelopen dagen zoveel Downton Abbey gekeken dat ik het idee heb dat ze me nodig hebben. Als ik niet verder kijk komt Mr. Bates nooit uit de gevangenis. Aan de andere kant, als ik verder kijk krijgt de knappe erfgenaam een vrij ernstig auto-ongeluk. Dus misschien toch maar even niet verder kijken.
Wat dan?
Een blogje schrijven.
Oké.
Klaar.
Wat nu?
Nannette Poortinga 