Het nieuws van de dag: Douane betrapt vrouw die acht zangvogels wilde meesmokkelen in karaokeset. Ik vind het wel slim om zángvogels te verstoppen in een karaókeset. Als ze dan beginnen met zingen kan je zeggen: nee, dat zijn geen vogels, dat zijn gewoon de liedjes van m’n karaokeset.
Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat dit niet klopt. In een karaokeset wordt juist niet gezongen, dat moet je zelf doen, dat is het hele idee van een karaokeset.
Waarschijnlijk is ze daardoor ook betrapt, denk je niet? Ze had er net wat beter over na moeten denken.
Vandaag kreeg m’n dochter een Peppa-Pig-Adventskalender in d’r schoen. Dat wil zeggen, hij paste niet in d’r schoen dus had ik hem eronder gelegd. Bij gebrek aan pakpapier had ik de kalender in een linnen tasje gestopt. Met als resultaat dat m’n dochter enthousiast naar haar schoen rende om te kijken wat erin zat en daarna beteuterd zei: er zit niets in. In haar ogen was er geen cadeau te bekennen. Sinterklaas was niets langs geweest.
Ik legde het uit: “Het cadeautje paste niet in de schoen en het cadeaupapier was op, dus mama had het in een tasje gedaan. Sinterklaas bestaat niet, weet je nog.”
Inmiddels had ze d’r cadeau gevonden en haalde het uit de tas. Als ze daar niet door was afgeleid had ze tegen me in kunnen brengen: dan is Sinterklaas toch inderdaad niet langs geweest.
“Peppa Pig!”
“Ja, een Peppa-Pig-Adventskalender, kan je dat zeggen?”
“Adventskalender.”
“Ja, met 24 vakjes tot aan het Kerst, dit is het eerste vakje, maak maar eens open.”
“Chocola!”
“Ja!”
Hap. Slik. Weg.
“Nog één?”
“Morgen.”
“Morgen?”
“Morgen.”
“Deze dan?”
“Die is voor overmorgen.”
“Overmorgen?”
“Overmorgen.”
Ik vroeg me bij het kopen van het ding al af of het wel slim was. Maar ja, je loopt door de Lidl, je kind ziet Peppa Pig, je koopt het, verstopt het, je kind vergeet het, en je stopt het in (of onder) de schoen. Mijn twijfel zat vooral in het feit dat ik wel heel erg willens en wetens m’n kind elke dag chocola zou geven. Ze eet wel vaker alles wat buiten de schijf van vijf valt, maar om dat nou wekenlang volgens een schema te gaan doen… Maar goed, het zijn kleine chocolaatjes, 1 per dag kan misschien wel. Alles voor een beetje Kerstsfeer.
Een uurtje later kwam ik terug van m’n ochtendwandeling (bij gebrek aan een hond laat ik mezelf dagelijks uit).
“Ze vindt het een moeilijk cadeau,” zei m’n man. “Dat ze er morgen pas weer één mag. Maar ze heeft er geen extra gehad hoor, ik heb haar afgeleid met een Bananen-roomsoes.” Triomfantelijk wees hij naar het half opgegeten gebakje op de keukentafel.
Ik wist niet of dat nou de oplossing was.
Nog weer een uurtje later. Ik zit in een video-gesprek en m’n dochter wil graag op schoot zitten en meepraten. Dat is twee minuten schattig. Daarna wil je gewoon aan het werk.
“Ga jij Nijntje kijken?” probeer ik.
“Nee, ik wil met Linda praten,” zegt de dochter lachend. Ik snap haar wel, ik wil ook met Linda praten.
“Ga jij Nijntje kijken?” probeer ik een minuutje later weer.
“Nee.”
Dit herhaalt zich nog een paar keer. En dan komt het grove geschut.
“Ga jij Nijntje kijken én nog een chocolaatje eten?”
“Chocolaatje?”
“Ja, maak het volgende vakje maar open.”
“Nu al?”
“Ja, nu al.”
Een uur later was de kalender op. 1 tot en met 24 december: allemaal leeg.
Het kind liet me met rust. Nu m’n geweten nog.
Zalig kerstfeest.
Nannette Poortinga 