Sinds kort hebben we weer gewone televisie. Dat je de tv aandoet en dat er dan allemaal zenders zijn die bepalen wat je op welk tijdstip kan kijken. Daardoor komen er ook ineens weer reclames voorbij, die niet gebaseerd zijn op de cookies die ik online verzamel.
Vrij geruststellend dat er nog één apparaat in mijn huis lijkt te zijn dat me niet doodgooit met filmpjes over voordelige banken, papieren wattenstaafjes en maaltijdbezorgers. Dat niet weet wat ik mis in mijn leven maar gewoon wat producten laat zien waarbij ik kan denken: “Niet nodig, niet nodig, niet nodig,” en “Wanneer begint het programma?”
Tijdens een reclameblok werd ik werd verrast door een reclame over een soort heggenschaar die blijkbaar van alles kan. Hij werd gebruikt door een vrouw die heel fanatiek in haar tuin bezig was. Ze wrong zich in allerlei bochten rond een struik met een blije, intense blik op haar gezicht.
Nou hebben wij geen enkel stuk tuingereedschap en sinds de verhuizing ineens wel een tuin, dus ik keek belangstellend en dacht: “Nodig, nodig, nodig,” en “Ze doen wel hun best door een vróuw dit stoere stuk gereedschap aan de man te laten brengen.”
Tot het einde van de reclame. De vrouw gaat op haar tuinbank zitten naast de struik die ze geknipt had. In de vorm van een man die een arm om haar heen slaat. Knus kruipt ze tegen hem aan. Tegen haar struikman. Alsof ze die nodig had.
Ik vertel m’n man wat ik zag. “En dan denk je dat ze hun best doen de vrouw te laten zien als een zelfstandig wezen, knipt ze een mán om tegenaan te kruipen.”
Mijn man, gewoon een echte, niet van takjes en blaadjes, is even stil. Zegt dan: “Wij kijken heel anders naar reclames.”
“En naar de wereld,” vul ik aan.
En ondertussen maak ik me dan ook nog zorgen of de vrouw wel een mán heeft geknipt, of gewoon een persoon. Maar dat ik er meteen vanuit ga dat het een man is, want waar wil een vrouw anders tegenaan kruipen? Dat het ook een vrouw van takjes en blaadjes zou kunnen zijn. Al zag het er niet zo uit. Of een non-binair mens. Struik. Een non-binaire struik om tegenaan te kruipen.
Ach. Misschien is dat ook wel gewoon heel fijn om in je tuin te hebben staan. Zeker nu.
Nannette Poortinga 